Een oplettende zeiler viel het op dat er een Nederlandse naam schuil ging achter een Zwitsers zeilnummer op het Italiaanse kampioenschap. Al snel leidde dat tot zware sociale druk om een verslag te schrijven, alhoewel ik niet als derde (had ik wel graag gewild), noch als derde Nederlander (was niet mogelijk) geëindigd ben.
Zeilen op een van de Italiaanse meren stond op mijn verlanglijst om te gaan doen. Nog steeds hoor je mooie verhalen over het WK in Gravedona een paar jaar geleden. Maar ja, toentertijd had ik geen gelegenheid en Italië is best ver rijden voor een nationaal kampioenschap van 3 dagen. Een paar weken voor het kampioenschap kreeg ik de gelegenheid aangeboden om een boot te lenen van een collega ICA bestuurslid. Daar hoefde ik niet zo lang over na te denken en met zo’n kans neem je een vreemd zeilnummer gewoon op de koop toe.
In een andere boot stappen is een beetje spannend, zeker als het een originele Vito is uit 1984. De eerste indruk is er een van verbazing over hoe mooi en stijf de goed onderhouden houten boot is gebeven. Het was wel even wennen met ruimere koersen want de boot heeft minder volume voorin dan wat ik ben gewend van mijn eigen boot. Verder blijft het een Contender dus na een paar keer verstrikt te zijn geraakt in de trim lijntjes weet je ongeveer waar je op moet letten en gaat het vertrouwder aanvoelen.
Het kampioenschap werd gezeild vanuit Gravedona aan het Como meer. Een unieke plek is het met een grote gras strook langs de oever, plenty plek voor de boten en een terrasje waar echte koffie minder dan een euro kost. Bovendien is er een wedstrijd committee met een verbazingwekkende kennis van de lokale omstandigheden. Het normale patroon lijkt te zijn: boot zonder wind te water, dobberen naar de start, in de trapeze bij het voorbereidingssein, wedstrijden varen en terug dobberen na de laatste finish. Ik denk niet dat we meer minuten uit de beschikbare wind zouden hebben kunnen persen dan wat we gedaan hebben.
Over wind gesproken, op vrijdag kon er niet gevaren worden. Zware bewolking voorkwam dat de thermische wind motor op gang kon komen. Evenwel was het een warme dag met prima terras weer en gelegenheid om van het Italiaanse eten te genieten. Omdat er niet gevaren kon worden kondig het committee aan dat zaterdag de eerste start een uur wordt vervroegt om te proberen een wedstrijd in te halen.
Zaterdagochtend is er maar een beetje bedrijvigheid op de haven. De locals zien al snel dat de wind niet gehoorzaamt aan het committee en dat een uur vroeger starten er echt niet in zit. Rond het middaguur worden we het water opgestuurd, een beetje tot ieders verbazing want veel wind is er nog steeds niet. Het committee heeft echter wel gelijk, zodra de boeien erin liggen komt er een windje dat gedurende de middag blijft staan. Het blijkt al ras een moeilijk water om te varen met veel windschiftingen waar de locals meer van snappen dan ik. Na een wat moeizaam begin krijg ik de boot lekker op snelheid in het kruisrak. Mijn beste resultaat van die dag is een finish in het midden van het veld. Los van het resultaat, zeilen in een Contender bij een 4 Bft tussen witte bergtoppen en glashelder water is een onvergetelijke ervaring! De laatste wedstrijd wordt ingekort wegens onweer waarschuwingen. Op de terugweg passeren we een flinke tocht wind uit een valleitje, waar ik dus ontdek dat je in de trapeze haast achter het roer moet staan om de boeg in een Reach een beetje droog te houden.
De zaterdagavond is er een super gezellig Championship Dinner in het clubhuis, op een manier die zo karakteristiek is voor de levensstijl in het zuiden van Europa en het internationale karakter van de Contender klasse. Enige heimwee naar de jaren dat ik in Spanje woonde bekruipt me.
De zondag volgt eenzelfde patroon als de zaterdag, echter met minder wind en meer schiftingen. Waar ik met mijn eigen boot moeite heb snelheid te maken met weinig wind, blijkt dat hier niet anders. Het goeie nieuws is dus dat het niet aan mijn boot ligt (dat kost meestal geld) maar aan de stuurman (goede reden om meer te gaan varen), want deze Vito heeft bewezen goed te gaan in lichte condities. Wat Antonio doet is verbazingwekkend, hij gaat kriskras door het veld heen op zoek naar vlaagjes, zo nu en dan zelfs halve wind varend waar ieder ander probeert hoogte te lopen. Hij blijkt na afloop wel aan het langste eind te hebben getrokken en wordt Italiaans kampioen. Op mijn vraag hoe hij dat gedaan heeft antwoord hij dat het zijn thuiswater is dat hij als zijn broekzak kent. Ik denk dat hij wat bescheiden is geweest, want inmiddels is hij ook Frans en Duits nationaal kampioen. Het gerucht gaat dat hij ambities heeft om ook Nederlands kampioen te worden.
Al met al was het een fantastisch weekeinde. Volgend jaar is er een EK op het Garda meer en met de ervaring van dit weekend denk ik er heel sterk over om daar heen te gaan rijden. Het wordt zeker de moeite waard.
Voor fotos's: https://www.flickr.com/photos/122146747@N06/albums/72157682747362222/page1
Uitslagen: http://contenderzeilen.nl/index.php/resultaten-2017/491-campionato-italiano-2017