Jullie contenderaars weten het waarschijnlijk niet, maar ik schrijf graag. Ik doe dan ook al jaren mijn stinkende best om derde te worden bij een wedstrijd, omdat je dan het verslag mag schrijven. De enige keer dat me dat eerder lukte, sinds de regel geldt, was toen zich vier zeilers hadden ingeschreven en de laatste zich op het laatst afmeldde. Ik heb toen beschaamd afgezien van een verslagje... Maar deze keer is het anders, want ik ben op eigen kracht (oké, ook met een flinke portie mazzel) derde geworden bij het Beneluxkampioenschap, tada!
Maar daar blijft het niet bij wat nieuwswaardigheid betreft, want deze editie van het evenement was zeer interessant. Dat begon al met het deelnemersveld. Regelmatige gasten ontbraken deze keer, zoals Bart, Enno, Huib, Mark, Paul, Pim, René en Robert en dan zwijg ik nog over de Duitsers die het allemaal lieten afweten. Maar daar stond tegenover dat Job twee nieuwelingen uit Limburg introduceerde, Remco Riesthuis en Rob Franssen. Al met al een veld van negen, wat natuurlijk schamel is voor zo’n mooi evenement, maar historisch gezien vrij normaal.
Zaterdag leverde een prachtige zeildag op met een gedurende de dag aantrekkende wind. Volgens het comité mat men in de middag regelmatig 30 knopen. Nieuweling Rob was toen al weer in de haven, nadat hij manmoedig het water was opgegaan, maar na enige tijd concludeerde dat deze omstandigheden een maatje te groot waren. Niet gek, want het was zijn derde tochtje in de contender. Zijn tegenpool was Andrea, die met deze wind volledig in zijn element bleek. De man voor wie de kuip met weinig wind te klein is, glorieerde met deze wind en denderde werkelijk over het water. Niet hoog, maar hard. Toch stond niet hij, maar Job na de eerste dag op de eerste plaats. Die voer ongeveer even hard als Andrea, maar vergiste zich in de tweede manche niet in de bovenboei, zoals praktisch alle anderen wel deden. Andrea raakte er dusdanig door van de kook dat hij niet eens meer finishte. Met 5 punten na drie races, het comité besloot de voorgenomen vierde race te cancellen, wat later geen verkeerd besluit bleek, stond Job dus op 1. Door de DNF van Andrea stond Kees tweede met 9 punten en Andrea slechts derde met 13 punten. De rest zat daar best kort achter, zodat de kaarten nog niet geschud waren. Dat Remco er na die eerste dag nog bijzat, verdient een groot compliment. In de vergissingsrace eindigde hij zelfs als derde. Als je in je eerste seizoen en voor het eerst op behoorlijk groot water met zoveel wind keurig meezeilt, dan ben je een grote in de dop.
De Indische maaltijd op de club liet vervolgens lang op zich wachten, de energievoorraad was er eerder die dag aardig doorheen gejaagd, maar bleek het wachten waard. Met als in eerdere jaren bleek de WSV Scharendijke dit deel van de organisatie, prima te beheersen. Net als de RYCB weer in een prima comité had voorzien.
Op zondag was de wind wat geluwd en lagen de condities met zo’n 15 knopen dichter bij universeel ideaal dan de dag ervoor. Rob had nog teveel de schrik van de dag ervoor in de benen en besloot het deze dag niet opnieuw te proberen. Dat was jammer, want deze tweede poging zou het hem vast wel gelukt zijn. Deze zondag werd echter de dag van Kees, die in zijn nieuwe boot soeverein drie van de vier races won en slechts één keer Roel voor zich moest dulden. De omstandigheden waren ook voor Roel uitstekend, die verder tweemaal als tweede en eenmaal als derde finishte. Spannender was het achter deze twee, want Henry, Rik en ikzelf lagen in de races steeds dicht bij elkaar, terwijl Job en Andrea met deze zwakkere wind juist meer in de achterhoede raakten.
Weer eenmaal op de kant, bleek dat ik met mijn tweede plaats in de laatste race, die tot vlak voor de finish nog een eerste leek te gaan worden (grrrr), net Rik en Job was voorgebleven, die dus vierde en vijfde werden. Andrea en Henry eindigden samen op de zesde plek (waar ik steeds dacht dat Henry me op de hielen zat) en Remco kon hartstikke tevreden zijn met zijn zevende, plek, relatief kort op de rest.
Waar het tijdens de races op zondag nog behoorlijk had geregend, was het na afloop weer stralend weer en kon het minst leuke deel van het evenement, het inpakken, onder perfecte omstandigheden plaatsvinden. Al met al een schitterende editie van het Beneluxkampioenschap met Kees als onbetwiste winnaar. De komende tijd zal blijken tot waar hij inmiddels reikt met zijn nieuwe Bonezzi. De uitdaging voor alle anderen is om op z’n minst in 2024 een poging te doen Kees niet twee edities achter elkaar te laten winnen. We gaan voor die editie uit van een bootje of twintig. Blokkeer alvast maar het tweede en derde weekend van augustus in je agenda. Nu is nog niet duidelijk, welk van de twee het gaat worden, maar better safe than sorry.